 «Δεν μπορεί κάποιοι να είναι αντίθετοι με τρόικα-μνημόνιο και από την άλλη να μην αμφισβητούν την ΟΝΕ, το ευρώ και το νεοφιλελεύθερο ιερατείο που λέγεται ΕΕ!»
Η υπέρβαση μνημονίου και τρόικας μόνο προοδευτική και σοσιαλιστική μπορεί να είναι. Αυτό προϋποθέτει σύγκρουση με ευρώ, ΟΝΕ και τελικά με την ΕΕ, λέει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ στο «Εθνος της Κυριακής»
Την επιλογή της σύγκρουσης με το ευρώ, την ΟΝΕ και τελικά την Ευρωπαϊκή Ενωση επιλέγει ως δρόμο ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτης Λαφαζάνης, ενώ σε ό,τι αφορά την επιστροφή της δραχμής επισημαίνει ότι «το νόμισμα της χώρας δεν είναι φετίχ». Ο κ. Λαφαζάνης αφήνει σαφείς αιχμές κατά της πλειοψηφίας του ΣΥΝ, λέγοντας ότι «δεν μπορεί κάποιοι να είναι αντίθετοι με την τρόικα – μνημόνιο και από την άλλη να μην αμφισβητούν την ΟΝΕ και το ευρώ».
Γιατί είναι ασύμβατη η προοδευτική αλλαγή στο πλαίσιο της ΟΝΕ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης;
Προοδευτικοί και σοσιαλιστικοί μετασχηματισμοί σε μια χώρα της ευρωζώνης δεν μπορούν να συνυπάρξουν με τα ακραία νεοφιλελεύθερα μονεταριστικά δόγματα που κυριαρχούν στο πλαίσιο του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Η ΕΕ εξελίχθηκε με τις αλλαγές στις Συνθήκες της, ιδιαίτερα από τη δεκαετία του ’90, σε ένα γερμανικής κατασκευής εξάμβλωμα, όπου όλα είναι θεσμικά παραδομένα στους τραπεζίτες και στις αγορές. Το ευρώ, ιδιαίτερα, δεν είναι απλώς ένα ενιαίο νόμισμα. Στην ουσία συγκροτήθηκε, στο πλαίσιο της ΟΝΕ, ως ένας μηχανισμός υπέρ των πιο ισχυρών χωρών, ο οποίος διευρύνει τις αποκλίσεις, τις ανισότητες και τις ανισορροπίες στην ευρωζώνη. Ιδιαίτερα μέσα στη σημερινή καπιταλιστική κρίση, το ευρώ εξελίσσεται σε μηχανισμό καταρρεύσεων των χωρών της περιφέρειας.
Μια χώρα που θέλει να ακολουθήσει ένα νέο προοδευτικό, σοσιαλιστικό δρόμο χρειάζεται μια νομισματική πολιτική που να ευνοεί την ανάπτυξη, την παραγωγική ανασυγκρότηση και την απασχόληση. Χρειάζεται τον έλεγχο στην κίνηση των κερδοσκοπικών κεφαλαίων. Είναι απαραίτητο να προχωρήσει στον δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος για τον επαναπροσανατολισμό του. Στον δημόσιο-κοινωνικό έλεγχο και ανασυγκρότηση στρατηγικών τομέων της οικονομίας. Στην αποεμπορευματοποίηση κρίσιμων κοινωνικών αγαθών. Στη δημόσια παρέμβαση για τη στήριξη κλάδων της οικονομίας και κοινωνικών προσανατολισμών.
Ολα αυτά και πολλά άλλα είναι ασυμβίβαστα με το καθεστώς που διέπει το ευρώ, την ΟΝΕ αλλά σε δεύτερη φάση και την Ευρωπαϊκή Ενωση και το οποίο γίνεται όλο και χειρότερο. Θα προσέθετα, μάλιστα, ότι βρίσκονται σε ευθεία σύγκρουση μαζί τους!
Αλλος δρόμος δεν υπάρχει παρά μόνο η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ;
Μέσα στο «ευρώ», αλλά και σε σημαντικό βαθμό μέσα στην Ε.Ε., μία προς μία, οι περιφερειακές χώρες εξωθούνται στην εξάρθρωση, την κατάρρευση και τη «μνημονιακή» κηδεμονία της τρόικας.
Μέχρι προχθές μας λέγανε ότι το «μαύρο πρόβατο» ήταν μόνο η «προβληματική» Ελλάδα. Τον δρόμο της Ελλάδας συνέχισε, όμως, η Ιρλανδία, που ήταν το υπόδειγμα των νεοφιλελεύθερων απορρυθμίσεων. Ακολουθεί σύντομα η Πορτογαλία και ίσως η Ισπανία! Δυστυχώς, εναλλακτικός δρόμος πέραν της τρόικας, των επ’ αόριστον «μνημονίων» και του φρικτού καθεστώτος της «ελεγχόμενης πτώχευσης» που προετοιμάζει η Γερμανία, δεν φαίνεται να υπάρχει, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για όλες τις χώρες της περιφέρειας εντός της ευρωζώνης και σε ένα δεύτερο χρόνο εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης!
Δεν μπορεί κάποιοι να είναι αντίθετοι με τρόικα-μνημόνιο και από την άλλη να μην αμφισβητούν την ΟΝΕ, το ευρώ και το νεοφιλελεύθερο ιερατείο που λέγεται ΕΕ!
Η υπέρβαση του μνημονίου και της τρόικας ή θα είναι προοδευτική και σοσιαλιστική ή θα είναι ψευδεπίγραφη και δεν θα υπάρξει! Και για να είναι προοδευτική και σοσιαλιστική πρέπει να βρίσκεται σε σύγκρουση με το ευρώ, την ΟΝΕ και τελικά την Ευρωπαϊκή Ενωση!
Μπορεί η χώρα μας εκτός ΕΕ με μόνο «όπλο» τη δραχμή;
Η χώρα μας με τα μόνα όπλα που μπορεί να πορευτεί μέσα σε αυτή την κρίση είναι τα «όπλα» των νέων προοδευτικών και σοσιαλιστικών λύσεων. Το νόμισμα κάθε χώρας δεν είναι «φετίχ». Μπορεί να έχει μια χώρα νόμισμα το ευρώ και να πτωχεύσει. Μπορεί να έχει ένα εθνικό νόμισμα και να ευημερεί.
Μια οποιαδήποτε χώρα της ευρωζώνης και όχι μόνο η Ελλάδα, που θα ακολουθήσει προοδευτικούς δρόμους, δεν σημαίνει ότι θα απομονωθεί ή θα οδηγηθεί στην εθνική αναδίπλωση. Κάθε άλλο!
Μια χώρα που θα ανοίξει πρώτη προοδευτικούς και σοσιαλιστικούς δρόμους στην ευρωζώνη και την Ε.Ε. είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα προκαλέσει ένα παλιρροϊκό κύμα προοδευτικών αλλαγών και σε άλλες χώρες, που θα ρηγματώσουν, αν δεν ανατρέψουν, την Ε.Ε. για να ανοίξουν καινούργιους δρόμους ευρωπαϊκής συνεργασίας, πέρα από τον μονεταρισμό και νεοφιλελευθερισμό.
Ακόμα, όμως, και αν αυτή η χώρα της ευρωζώνης παραμείνει μόνη, ακολουθώντας προοδευτικές αλλαγές εκτός ευρωζώνης, αυτή η κατάσταση θα είναι πρόσκαιρη και προσωρινή, αφού η σημερινή ευρωζώνη αλλά και η ΕΕ είναι αμφίβολο αν επιβιώσουν, παρά μόνο ως «κοινωνικά και οικονομικά νεκροταφεία» χωρών και λαών και με την οικονομική και κοινωνική «κινεζοποίηση» του Νότου!
Το νόμισμα κάθε χώρας δεν είναι «φετίχ». Μπορεί να έχει νόμισμα το ευρώ και να πτωχεύσει ή να έχει ένα εθνικό νόμισμα και να ευημερεί.
Μέσα στην Ε.Ε., μία προς μία, οι περιφερειακές χώρες εξωθούνται στην κατάρρευση και τη «μνημονιακή» κηδεμονία της τρόικας.
1ο Μέρος:
"Μέσα στους κόλπους του λαού μας έχει σήμερα γίνει σαφές ότι χρειάζεται μια εναλλακτική πολιτική διέξοδος σε ρήξη με τις υπάρχουσες επιταγές κυβέρνησης - τρόικας. Ποια είναι μια άμεση γραμμή διεξόδου; Ποια είναι μια κατεύθυνση ουσιαστικά και σε βάθος εναλλακτικής πολιτικής; Έχουν έστω και μια δόση αλήθειας οι απειλές τους ότι χωρίς Ευρώ και χωρίς τις εξαρτήσεις από τα διεθνή καρτέλ δεν υπάρχει ζωή;"
Το άρθρο αυτό έχει δύο φάσεις: την εισαγωγική (αυτή που ακολουθεί) και την δεύτερη φάση που θα είναι αποκλειστικά για το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Μέσα στους κόλπους του λαού μας έχει σήμερα γίνει πιο σαφές από ποτέ ότι χρειάζεται μια εναλλακτική πολιτική διέξοδος σε σύγκρουση με την ασκούμενη πολιτική κυβέρνησης και τρόικας. Η συνειδητοποίηση αυτή πηγάζει από την υλική καθημερινότητα των συνεπειών αυτής της πολιτικής τόσο στη τσέπη μας και την ατομικότητα του κάθενος όσο και ως προς τη συνολική υπόθεση της διάλυσης, παραγωγικής ερήμωσης και υποδούλωσης της χώρας.
Παράλληλα έχει ξεκινήσει ένας ιδιαίτερος διάλογος ως προς το ΠΩΣ, με ποια πολιτική, θα αρθώσουμε ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο. Η συζήτηση αυτή ξεκινά από τα άμεσα και αναγκαία αιτήματα της Στάσης Πληρωμών και Διαγραφής του χρέους και φτάνει μέχρι την κατεύθυνση της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Είναι σαφές ότι μια συνεκτική πολιτική πρόταση σαν αυτή που μπορεί να πηγάζει από τους κόλπους ενός κυρίαρχου λαού (όταν με το καλό ο ελληνικός λαός γίνει τέτοιος) μπορεί και πρέπει να θέτει τα αιτήματα αυτά σε μια ενιαία κατεύθυνση εξυπηρέτησης των δικών του συμφερόντων και αναγκών. Σήμερα, στις μέρες που πραγματοποιείται ο αγώνας ενάντια στην υποδούλωση και την δια βίου λιτότητα, έχουμε κάθε λόγο να κάνουμε βήματα στη συγκρότηση ενός τέτοιου προγράμματος ούτως ώστε με βάση και γύρω από αυτό να συγκροτείται μια ευρύτατη λαική συμμαχία, μια συμμαχία των πληττόμενων μερίδων που έχουν ανάγκη και έχουν και κάθε λόγο να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να επιβάλλουν τη δικιά τους πολιτική. Στις πτυχές του προγράμματος αυτού θα πρέπει κάθε τμήμα, κάθε μερίδα των εργαζόμενων τάξεων να βλέπει την εξυπηρέτηση των δικών της αναγκών καθώς και μια μεγαλύτερη εικόνα, την εικόνα ενός κυρίαρχου λαού, την εικόνα της πολιτικής και οικονομικής απελευθέρωσης του τόπου μας.
Δύο είναι τα βασικά ερωτήματα που καλείται να απαντήσει το πολιτικό πρόγραμμα που θα επιβάλει ο λαικός αγώνας: α) Υπάρχει σήμερα μια σαφής και άμεση γραμμή διεξόδου; και β) Υπάρχει μια εναλλακτική κατεύθυνση που θα μας βάλει σε άλλη τροχιά πέρα και έξω από τα τέλματα και τις σκοπιμότητες των σημερινών πολιτικών κατεύθυνσεων; Υπάρχει λύση ρηξικέλευθη και ριζοσπαστικά διαφορετική - λύση ζωής;
Για το ερώτημα της άμεσης εναλλακτικής διεξόδου
Ως προς το πρώτο ερώτημα, το ερώτημα της άμεσης γραμμής διεξόδου θεωρούμε ότι έχει δοθεί από διάφορους συναγωνιστές και από τη ζύμωση των απόψεων μια επαρκέστατη απάντηση. Η απάντηση αυτή μιλά:
Για την ανάγκη Στάσης Πληρωμών με πρωτοβουλία του λαού και Μονομερούς Διαγραφής του χρέους. Η κίνηση αυτή διώχνει το βραχνά του χρέους και του διαρκούς δανεισμού και δίνει τη δυνατότητα να βάλουμε σε παραγωγική κατεύθυνση τα κονδύλια που προκύπτουν από τη φορολογία και τα άλλα έσοδα του κράτους. Είναι παράλληλα - και αυτό είναι εξίσου σημαντικό - μια κίνηση απελευθέρωσης του λαού μας από τα δεσμά των διεθνών χρηματαγορών.
Για την ανάγκη μιας ανεξάρτητης οικονομικής πολιτικής και άρα Εξόδου από το Ευρώ. Αν και υπάρχουν ακόμα ορισμένοι που θολώνουν την κατάσταση υποστηρίζοντας ότι μπορούμε να διαγράψουμε το χρέος ή ακόμα και να ασκήσουμε ανεξάρτητη πολιτική μέσα στο Ευρώ, είναι σαφές ότι: α) οι “εταίροι” μας στο Ευρώ δεν θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια (το επιτρέπει δεν το επιτρέπει τυπικά η νομοθεσία και οι συμβάσεις της ΕΕ - δεν σεβαστήκανε το Σύνταγμα δεν θα κολλήσουν στις συμφωνιούλες των Βρυξελλών), β) δεν υπάρχει καμία δυνατότητα άσκησης πολιτικής παραγωγικής ανάτασης για την Ελλάδα υπό το βάρος ενός σκληρού νομίσματος που δεν μας επιτρέπει μια στοιχειώδη ευελιξία για την τόνωση της ανάπτυξης.
Για την ανάγκη εθνικοποίησης - κοινωνικοποίησης των Τραπεζών που αντί να τις πληρώνουμε για να μας κλέβουν θα τις οικειοποιηθούμε προς όφελος δικό μας, για επενδύσεις που στόχο έχουν την παραγωγική ανασυγκρότηση καθώς και για τον κοινωνικό έλεγχο στο χρήμα. Στο ερώτημα πως θα γίνει αυτό η απάντηση είναι πολύ απλή: έτσι και σταματήσει το κράτος τις ενέσεις ρευστότητας οι τράπεζες θα καταρρεύσουν. Το κράτος θα εθνικοποιήσει άμεσα όσες τυπικά μπορεί με μια κίνηση νομοθετικού περιεχομένου και δεν θα πάρει πάνω από 6 μήνες για να πραγματοποιηθεί αυτό ως προς το σύνολο του τραπεζικού συστήματος.
Για την ανάγκη μιας άμεσης αναδιανομής του πλούτου ώστε να εγγυηθούμε την αξιοπρέπεια και την επιβίωση του κάθενός από εμάς.
Για την ανάγκη εθνικοποίησης των κοινωφελών επιχειρήσεων τόσο διότι δεν μπορεί το κράτος να παραχωρεί εν μια νυχτί και για την κάλυψη του 1% ενός τοκογλυφικού χρέους επιχειρήσεις όπως η ΔΕΗ, όσο και διότι δεν μπορεί ως λαός να εξαρτώμαστε από την τιμολογειακή πολιτική της εκάστοτε εταιρίας (ελληνικής ή ξένης) για το αν θα μπορούμε να έχουμε ρεύμα ή τηλέφωνο (για να μην μιλήσουμε για το χαράτσι). Σημειώνουμε και εδώ ότι με τον όρο εθνικοποίηση δεν εννοούμε πρώτα και κύρια την κρατική ιδιοκτησία αλλά πρώτιστα τον κοινωνικό έλεγχο και την κοινωνική λογοδοσία.
Για την ανάγκη παραγωγικής ανασυγκρότησης του τόπου μας, ούτως ώστε να μπορέσουμε, πρώτα και κύρια με τις δυνάμεις (αλλά και με ένα νέο πλέγμα διεθνών σχέσεων) να σταθούμε στα πόδια μας, να παράγουμε αυτά που χρειαζόμαστε και να ζούμε από αυτά.
Τα αιτήματα αυτά είναι αλυλένδετα. Δεν υπάρχει σάλιο για παραγωγική ανασυγκρότηση όσο ξεπληρώνουμε δυσβάσταχτα και τοκογλυφικά χρέη. Δεν κρατιώνται δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη: δεν γίνεται και διαγραφή του χρέους - ανεξάρτητη οικονομική πολιτική και Ευρώ. Όσοι οικειοποιούνται το ένα αίτημα αλλά απορρίπτουν το άλλο θολώνουν και συσκοτίζουν τον αγώνα μας. Καλύτερα να είμαστε αποφασισμένοι για έναν αγώνα δύσκολο που όμως έχει βάση παρά να είμαστε ένα σύνολο επιμέρους και αλληλοσυγκρούμενων θέσεων. Το τελευταίο δεν μας επιτρέπει να γίνουμε κυρίαρχος λαός. Και σε κάθε περίπτωση δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχει. Δεν ήταν καλό που ήρθαμε ως εδώ μα δεν θα κλείσουμε και τα μάτια...
Για το ερώτημα μιας ουσιαστικά εναλλακτικής πολιτικής
Το δεύτερο ερώτημα, το ερώτημα του αν υπάρχει μια ουσιαστικά εναλλακτική πολιτική, τοε ρώτημα για μια λύση που βάζει το τόπο μας σε συνολικά άλλη τροχιά, αξίζει μια βαθύτερη συζήτηση. Είναι όμως εν τέλει και η ουσία. Κατά τη γνώμη μας υπάρχει και μπορεί να ορισθεί στο βαθμό που συμφωνήσουμε στις ανάγκες μας. Λαική ανάγκη κατά τη γνώμη μας είναι:
...να μην τίθονται υπό διακύβευμα οι βασικές ανάγκες σε σίτιση, ένδυση, στέγαση, ηλεκτρισμό, νερό, τηλεπικοινωνίες. Οι βασικές αυτές ανάγκες θα πρέπει να καλύπτονται σε συντριπτικό ποσοστό από την εσωτερική παραγωγή της χώρας πέρα και έξω από κάθε εξάρτηση από την διεθνή αγορά. Δεν εννοούμε να κλείσουμε τα σύνορα αλλά σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να εξαρτώμαστε από αλλού για το αν θα φάμε, αν θα ντυθούμε το χειμώνα, αν θα έχουμε φως το βράδυ, αν θα μπορούμε να πάρουμε ένα τηλέφωνο, αν θα ζεστάνουμε το σπίτι μας ή θα έχουμε ένα σπίτι.
...να υπάρχει μια αξιοπρεπης δουλειά για όλους, μια δουλειά στην οποία ο καθένας μας θα αμείβεται για τον κόπο του. Θα πρέπει να μπορούμε να βρίσκουμε μια δουλειά και κατά το δυνατόν αυτή να είναι κοινωνικά χρήσιμη, στοιχείο που θα ενδυναμώνει το αίσθημα λαικής ενότητας και θα προωθεί την υπόθεση της λαικής εξουσίας.
...να αναπτύσσονται οι αναγκαίες παραγωγικές μονάδες και να κατακτώνται οι αναγκαίες τεχνικές ούτως ώστε να βαθαίνει η πραγματική ανεξαρτησία του λαού μας μέσα από την ανάπτυξη της τεχνολογίας στις κατευθύνσεις εκείνες που εξυπηρετούν το λαικό συμφέρον (βιομηχανία τροφίμων, περίθαλψη, μέσα μεταφοράς, υποδομές κ.ο.κ.). Στη κατεύθυνση αυτή μπορούμε και πρέπει να συνεργαστούμε με λαούς που επίσης κινούνται σε αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση και προτίθενται να μοιραστούν τις δικές τους κατακτήσεις στα πλαίσια μιας υγιούς συνεργασίας των εργαζόμενων διεθνώς και όχι με σχέσεις εξάρτησης ή αποκρύπτοντας τις μεθόδους και το know-how της παραγωγής όπως κάνουν οι εταιρίες της παγκοσμιοποιημένης αγοράς.
...να μπαίνει ο εργαζόμενος στο τιμόνι, να έρχεται η παραγωγή πιο κοντά στον δικό του έλεγχο. Αυτό σημαίνει ότι οι εργαζόμενες μερίδες πρέπει (εξάλλου αποδεδειγμένα μπορούν) να παίζουν ενεργό ρόλο στην οργάνωση της παραγωγής καθώς και στην διάθεση των παραγόμενων προιόντων και υπηρεσιών στον ευρύτερο κόσμο πέρα και έξω από την ατομικότητα και τον αγοραίο ανταγωνισμό (συνεπώς θέλουμε ένα μεγάλο νέο συνεταιριστικό κίνημα χωρίς τις αγκυλώσεις και τη διάβρωση του παρελθόντος) και πέρα και έξω από τον έλεγχο των μεσαζόντων και των καρτέλ. Η απευθείας σχέση και διάθεση των προιόντων, από εργαζόμενο σε εργαζόμενο, από παραγωγό σε παραγωγό ενώνει τον κόσμο και τον φέρνει κατ’ ουσίαν πιο κοντά στη δικιά του εξουσία, στην αναγκαία συμμαχία των λαικών δυνάμεων.
Κάποιοι θα πουν ότι ονειρευόμαστε μια καρικατούρα της σοβιετικής ένωσης. Δεν θα μπούμε στη συζήτηση για το αν αυτό θα ήταν καλύτερο από αυτό που ζούμε σήμερα διότι δεν βρίσκουμε νόημα στη σύγκριση αυτή καθώς το ένα δεν κέρδισε και από τα δικά του λάθη και το άλλο είναι αποδεδειγμένα καταστροφή (το ζούμε εξάλλου). Θα πούμε μόνο ότι ο εκφοβισμός ότι αγορές θα κλείσουν, θα μας κάνουν εμπάργκο και άλλες τέτοιες βλακείες, ξεχνά (επίτηδες) τον πρώτο κανόνα του χρήματος: “όπου υπάρχει αγορά αυτοί θα πουλήσουν”. Μια από τις 1-2 εξαιρέσεις των τελευταίων πολλών δεκαετιών είναι η Κούβα στην οποία η αλήθεια είναι ότι επιβλήθηκε εμπάρκο. Μόνο που η κούβα είναι ακριβώς κάτω από τις ΗΠΑ και όλη η κατάσταση διαμορφώθηκε ψυχροπολεμικά, μόνο που ο ελληνικός λαός έχει σχέση με το σύνολο των λαών της περιοχής, της Ευρώπης και όχι μόνο, μόνο που τέλοσπάνων όπως δείχνουν όλα τα σύγχρονα παραδείγματα διαγραφής χρέους και εκκίνησης μιας εναλλακτικής πολιτικής (πχ. Ισημερινός) μόνο κλειστά σύνορα δεν έφεραν. Ναι θα ταλαιπωρηθούμε κάποιους μήνες αλλά από τη μεριά μας νομίζουμε ότι είναι χαλάλι να ταλαιπωρηθούμε για ένα καλύτερο μέλλον που με τις δυνάμεις του λαού μας μπορούμε να κτίσουμε, παρά να ταλαιπωρούμαστε για να ξεπληρώνουμε τον σύγχρονο αφέντη.
2ο Μέρος:
Στις 18-3-2012 δημοσιεύθηκε το πρώτο μέρος του συγκεκριμένου άρθρου. Σήμερα - με μια ορισμένη καθυστέρηση - δημοσιεύουμε το δεύτερο μέρος. Το Τρίτο μέρος - επίλογος - αυτού του άρθρου θα δημοσιευθεί στο τέλος της επόμενης εβδομάδας.
Το πρώτο μέρος του κειμένου ανέπτυξε τους βασικούς άξονες μιας εναλλακτικής πολιτικής που βάζει τα θεμέλια για την διέξοδο από την σημερινή πολιτική οικονομικής επιτήρησης, τσακίσματος του εργαζόμενου κόσμου, παραγωγικής αποδιάρθρωσης ως προς αυτά που ο λαός έχει πραγματικά ανάγκη, υποδούλωσης της χώρας και του λαού από τους πολιτικούς εκπροσώπους των τραπεζών στην ΕΕ και το ΔΝΤ καθώς και την ντόπια κυβέρνηση Τσολάκογλου.
Στα πλαίσια αυτού του δεύτερου μέρους θέλουμε να συζητήσουμε για το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης, τις ανάγκες που καλούμαστε να απαντήσουμε αλλά και τι δυνατότητες που υπάρχουν. Εννοείται ότι - όπως περιγράφηκε στο πρώτο μέρος - η κατεύθυνση της παραγωγικής ανασυγκρότησης προυποθέτει την άρνηση των μνημονιακών πολιτικών, την αποδέσμευση της χώρας από την επιτήρηση, την έξοδο από την ζώνη του Ευρώ και την άρθρωση μιας αυτόνομης ανεξάρτητης οικονομικής πολιτικής. Παράλληλα μια κατεύθυνση παραγωγικής ανασυγκρότησης που στο κέντρο της θα έχει τις ανάγκες του λαού δεν μπορεί παρά να πηγαίνει μαζί με έναν νέο εκδημοκρατισμό της χώρας σε επίπεδο δημοκρατικών δικαιωμάτων, πολιτικών ελευθεριών, συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και εν τέλει δημοκρατίας στους χώρους δουλειάς και ενίσχυσης του ρόλου των εργαζομένων. Επιτρέποντας στους εαυτούς μας μια υπόθεση ότι επί αυτών των θεμάτων υπάρχει επαρκής αρθογραφία και συζήτηση προχωράμε απευθείας στο ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης ιδιαίτερα.
Ποιες ανάγκες θα καλύψει η κατεύθυνση της Παραγωγικής Ανασυγκρότησης
Τις λαικές ανάγκες φυσικά! Ποιες όμως είναι οι ανάγκες του λαού και πάνω από όλα ποιες είναι οι ανάγκες που ιεραρχούμε στο σήμερα. Στο δικό μας μυαλό του μη ειδικού μπορούμε να περιγράψουμε τουλάχιστον τις παρακάτω αναγκαιότητες για το λαό μας:
Αυτάρκης και υψηλής ποιότητας διατροφή. Η εγχώρια παραγωγή έχει τη δυνατότητα να θρέψει όλο το λαό με υψηλής ποιότητας προιόν όπως επανηλλημένα έχουν δηλώσει οι εκπρόσωποι των συλλόγων αγροτών και όπως λέει η κοινή λογική.
Επάρκεια Ύδρευσης και Ρεύματος με βάση τον φυσικό πλούτο της χώρας, υψηλής ποιότητας δίκτυα μεταφορά και δίνοντας έμφαση σε μια ουσιαστική φιλικότητα προς το περιβάλλον.
Εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της χώρας πέρα και έξω από όλα τα σχέδια εκμετάλλευσης του Αιγαίου από τα κοράκια των πολυεθνικών. Μέταλλο, κάρβουνο, πετρέλαιο και λοιπός φυσικός πλούτος είναι αναγκαία στοιχεία για την εποχή μας, είναι ευτύχημα το ότι ο τόπος μας προσφέρει αυτές τις δυνατότητες.
Παραγωγή όσο το δυνατόν περισσότερων συστημάτων που απαιτούνται για την ανάπτυξη των παραπάνω. Πέραν δηλαδή της βιομηχανικής συγκρότησης γύρω από τα βασικά είδη (πχ. μεταποίηση ειδών διατροφής) απαιτείται και η βιομηχανική παραγωγή των συστημάτων που απαιτούνται για όλα αυτά (από Τρακτέρ και πλοία αλιείας μέχρι εργαλειομηχανές για την βιομηχανία τροφίμων κ.ο.κ.).
Ανάπτυξη των συστημάτων Υγείας, από τη χημική βιομηχανία και το φάρμακο μέχρι την κατάκτηση της αναγκαίας τεχνογνωσίας για την λειτουργία σύγχρονων τεχνολογιών στο χώρο της υγείας.
Εθνικός έλεγχος στα δίκτυα τηλεπικοινωνιών. Λειτουργία ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΔΕΥΑ ως επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας με τη λογική του μηδενικού κέρδους που σημαίνει ότι ότι αποκομίζουν από τους λογαριασμούς το επανεπενδύουν για περαιτέρω ανάπτυξη αυτών ή συγγενών πεδίων ή αν υπάρχει πλεόνασμα μειώνουν τα τιμολόγια.
Και θέλουμε να τονίσουμε ότι τα παραπάνω μπορούν να καλύψουν τις βασικές ανάγκες αν ελέγχονται από τον λαό και δεν πάρουν εν τέλει την τροπή και τη λογική της καπιταλιστικής κερδοφορίας και τον ανταγωνισμό του κέρδους. Για το λόγο αυτό θα πρέπει όσο περισσότερο γίνεται να αναπτυχθούν με τη λογική ενός νέου συναιτεριστικού κινήματος με απευθείας συμμετοχή των παραγωγών στις αποφάσεις και με τη λογική ενός ουσιαστικού ρόλου των εργαζομένων μέσα στη βιομηχανική παραγωγή. Παράλληλα η κοινωνία, από την τοπική κοινωνία μέχρι το εθνικό επίπεδο θα πρέπει να μπορεί να ελέγχει το τι παράγεται και να γνωμοδοτεί επί αυτού.
Για την Αγροτική, Κτηνοτροφική και Αλιευτική παραγωγή
Αναμφίβολα η χώρα μας έχει τη δυνατότητα να καλύψει τις ανάγκες του λαού στο ζήτημα της διατροφής. Ολότελα έχει τη δυνατότητα να καλύψει την εγχώρια ζήτηση αλλά και να πουλήσει στο εξωτερικό προιόν εξαιρετικής ποιότητας και φυσικά υψηλής αξίας. Παρά αυτή τη δυνατότητα, η ύπαιθρος σήμερα μαραζώνει. Και πως να μην μαραζώνει όταν για 3 δεκαετίες πλέον η αγροτική παραγωγή κινείται με τη λογική των κοινοτικών επιδοτήσεων που δίνανε λεφτά ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΡΗΓΑΓΕΣ αυτό που ο τόπος σου πραγματικά μπορούσε να παράξει, αυτό που ήταν καλό και χρήσιμο, αν πετούσες τα πορτοκάλια και τα βερίκοκα σου. Πως να μην είναι έτσι όταν οι συναιτερισμοί διαλύθηκαν από τη δράση των λαμογοσυνδικαλιστών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (δυστυχώς όχι μόνο αυτών βέβαια), όταν η κτηνοτροφία είναι στα χέρια 3-4 μεγάλων επιχειρήσεων (ΔΕΛΤΑ, ΦΑΓΕ, ΜΕΒΓΑΛ) και ο άμεσος παραγωγός είναι έρμαιο του μεσάζοντα.
Άρα σήμερα δεν αρκεί να πούμε ότι το χώμα μας είναι καλό και ότι μπορούμε. Πρέπει να πούμε και το πως. Όμως ειδικά στην εποχή μας η ύπαιθρος μπορεί να είναι μια νέα διέξοδος για πολύ κόσμο που λιμνάζει στην ανεργία των μεγαλουπόλεων. Γνώμη μας είναι ότι απαιτούνται οι παρακάτω βασικές επιλογές:
Γεωπόνοι που θα προσληφθούν από το κράτος, αγροτικές ομοσπονδίες και συναιτερισμοί καθώς και οι βασικές εργατικές Συνομοσπονδίες πρέπει να καταλήξουν σε ένα "χάρτη διατροφικών αναγκών" και να οριστούν οι περιοχές της χώρας που μπορούν να παράξουν το κάθετι.
Δεδομένου ότι έχουμε αρνηθεί την πληρωμή του χρέους και υπάρχει η αυτοτελής οικονομική πολιτική, το κράτος πρέπει να δώσει κίνητρα για την ανάπτυξη της αγροτικής, κτηνοτροφικής και αλιευτικής εργασίας στη βάση του προαναφερθέντος χάρτη αναγκών. Τα οικονομικά κίνητρα θα πρέπει να αφορούν την παραγωγή ειδών και τη μεταποίηση αυτών. Το κίνητρο δεν πρέπει να έχει κύρια το χαρακτήρα επιδότησης (φυσικά ένα μέρος θα είναι έτσι για την αγορά μηχανημάτων κλπ) αλλά κύρια το χαρακτήρα εγγυημένης αγοράς του προιόντος από την ευρύτερη περιοχή ή το κράτος. Τα οικονομικά αυτά κίνητρα θα πρέπει να συνδυάζονται παράλληλα με αυστηρό έλεγχο που θα πρέπει να γίνεται τόσο από το κεντρικό κράτος όσο και από τον λαό μιας ορισμένης περιοχής. Μορφές λαικής δημοκρατίας όπως οι λαικές συνελεύσεις, τα μεγάλα σωματεία ή ακόμα και οι ενώσεις καταναλωτών θα πρέπει να μπορούν να παρεμβαίνουν και να ζητούν τα στοιχεία με το τι παράγεται και πως. Δεν θέλουμε άλλους αετονύχηδες και άλλες μπάζες στην Ελλάδα. Παράλληλα ο τα κίνητρα θα πρέπει να ενισχύουν την ανάπτυξη συναιτερισμών παραγωγών.
Εκβιομηχάνιση της αγροτικής παραγωγής τουλάχιστον στα πιο βασικά είδη με ευθύνη του κράτους κύρια μέσω της συνεργασίας του κράτους με τους αγροτικούς συναιτερισμούς.
Κατάργηση των μεσαζόντων διά νόμου. Επί παραδείγματι μπορεί να επιβληθεί ότι τα αγροτικά προιόντα μπορούν να πουληθούν από τους αγροτικούς συναιτερισμούς ή απευθείας από τον παραγωγό στον καταναλωτή ή στο ράφι του σούπερ μάρκετ. Παράλληλα θα πρέπει να υπάρξει έλεγχος στη λογική καρτέλ που αναπτύσσουν οι αλυσίδες μεγάλων σούπερ μάρκετ. Αυτό αφενός μπορεί να γίνει μέσα από τη δημιουργία καταστημάτων των ίδιων των συναιτερισμών και αφετέρου με την κατοχύρωση εγγυημένης τιμής στο προιόν, επιβολή αγοράς του ελληνικού προιόντος κ.ο.κ.
Κατάργηση της μαφίας που κυριαρχεί σε πάρα πολλά προιόντα όπως το λάδι και αναγκάζει τους ντόπιους παραγωγούς να πουλάνε το λάδι τους κοψοχρονιά και να το βλέπουν να αναμειγνύεται με Ιταλικά, Ισπανικά και άλλα λάδια αλλά να γράφει ακόμα "αγνό παρθένο ελαιόλαδο Ελλάδας".
Τα παραπάνω είναι βασικοί άξονες σκέψεις. Αναμφίβολα όσο ο λαός έρχεται πιο κοντά στη δικιά του εξουσία τότε τα παραπάνω θα γίνονται ζητήματα που θα λύνονται ουσιαστικότερα από τους ίδιους τους παραγωγούς, τους επιστήμονες που συμμετέχουν στην παραγωγική διαδικασία και τον ευρύτερο λαό. Θέλουμε τέλος να τονίσουμε ότι πρέπει να κοιτάξουμε και τα νησιά μας και τους ψαράδες μας εκεί. Ίσως αυτοί ξεχάστηκαν γιατί δεν πολυχώρεσαν στις κοινοτικές επιδοτήσεις όμως εμείς δεν πρέπει να ξεχνάμε την μεσογειακή μας διατροφή, το συγκριτικό αυτό μας πλεονέκτημα, την σημασία τους για το διατροφικό μας κύκλο ή ακόμα και για την πώληση υψηλής ποιότητας και υψηλής προστιθέμενης αξίας προιόντων στο εξωτερικό.
Για μια νέα βιομηχανική πολιτική
Σήμερα απαιτείτα μια ολότελα διαφορετική βιομηχανική πολιτική που καταρχήν αντιστέκεται στην πολιτική των βιομηχάνων! Η νέα εκβιομηχάνιση που χρειαζόμαστε θα είναι γύρω από τους παραπάνω άξονες δίνοντας έμφαση στα πεδία της μεταποίησης και της πλήρους εκμετάλλευσης των προιόντων του πρωτογενούς τομέα (το βασικό προιόν και όλα τα υποπροιόντα που μπορούν να προκύψουν), στη μεταλλοβιομηχανία, τη χημική βιομηχανία και τα φάρμακα, την αυτοματοποίηση που πολλαπλασιάζει τις δυνατότητες της βιομηχανικής παραγωγής κ.ο.κ. Θέλουμε μια βιομηχανική συγκρότηση που κυρίως (όχι αποκλειστικά γιατί η βιομηχανική παραγωγή έχει και το στοιχεία της έρευνας μελλοντικών λύσεων) αυτά που ο λαός έχει σήμερα ανάγκη καθώς και αυτά που η ίδια η βιομηχανία έχει ανάγκη για να προχωρά χωρίς να εξαρτάται εφ όρου ζωής από την αγορά εργαλειομηχανών από το εξωτερικό, την εκπαίδευση προσωπικού εκεί κ.ο.κ.
Πέραν όμως ενός ευχολογίου πως μπορεί να αναπτυχθεί μια τέτοια βιομηχανία στη χώρα μας; Πως μπορεί να γίνει αυτό χωρίς να θρέψουμε εμείς οι ίδιοι τους νέους βιομήχανους που θα τσακίσουν το λαό μας; Απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά έχουν δοκιμασθεί να δοθούν ιστορικά. Γνώμη μας είναι ότι απαιτείται ένας συνδυασμός μεταξύ κρατικής ιδιοκτησίας και κεντρικού σχεδιασμού και ενεργού ρόλου της τοπικής κοινωνίας. Όσα περισσότερα μπορούν να αποκεντρωθούν και να έρθουν κοντά στον έλεγχο της ίδιας της τοπικής κοινωνίας τόσο το καλύτερο. Για παράδειγμα η βιομηχανία αγροτικών προιόντων θα είναι δυνητικά αποκεντρωμένη και άρα στην πλειονότητα των περιπτώσεων δεν απαιτείται κρατική ιδιοκτησία. Η εγγύηση αγοράς του τελικού προιόντος ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες του κόσμου, η επιβολή αγοράς του ντόπιου προιόντος από όλες τις αλυσίδες σούπερ μάρκετ είναι επαρκής εγγύηση κερδοφορίας για να αναπτυχθεί αυτή η βιομηχανία. Από την άλλη υπάρχουν ζητήματα όμως η ναυπήγηση πλοίων (πχ αλιευτικών) που αντικειμενικά θα πρέπει να αναπτυχθούν με από τα κεφάλαια του κράτους. Μάλιστα θα λέγαμε ότι ορισμένες σημαντικές, πολύπλοκες, εν δυνάμει ιδιαίτερα κερδοφόρες βιομηχανίες που παράλληλα σχετίζονται με την κατάκτηση τεχνογνωσίας υψηλού επιπέδου όπως η βιομηχανία μετάλλου, το φάρμακο, τα είδη βιομηχανικού αυτοματισμού θα πρέπει να είναι δημόσιες και σωματεία που θα έχουν ενεργό ρόλο στη διοίκηση.
Γνώμη μας είναι ότι απαιτείται και μπορεί να αναπτυχθεί τέτοια βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα. Πριν 30 χρόνια στη χώρα μας παραγόταν τα τρακτέρ Στάγιερ (θυγατρική της αυστριακής) αλλά σήμερα η πολιτική των αναδιαρθρώσεων έχει αναιρέσει κάθε τέτοιο ρόλο από την Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων. Φυσικά και υπάρχουν ελλείψεις στην τεχνογνωσία όμως η ανάγκη για τα προιόντα της βαριάς και σύγχρονης βιομηχανίας είναι τέτοια που μπορεί να επιταχύνει την συγκρότηση της. Δεν συντρέχει όμως κανένας αντικειμενικός λόγος γιατί δεν μπορεί να υπάρχει υψηλής τεχνολογίας στη χώρα μας. Ο μόνος λόγος που αυτό δεν συμβαίνει είναι επειδή οι πιο ισχυροί του διεθνούς βιομηχανικού και τραπεζικού κεφαλαίου κρατάνε αυτές τις επιχειρήσεις στα χέρια ορισμένων μονοπωλίων που εκμεταλλεύονται όλους τους λαούς του κόσμου είτε βάζοντας τους να δουλεύουν για ένα δολλάριο την ώρα είτε βάζοντας τους να αγοράζουν από την Κίνα αυτό που θα μπορούσε να παραχθεί από τους ίδιους. Πιστεύουμε δε ότι μια τέτοια βιομηχανία αν υπόκειται σε πραγματικό δημόσιο έλεγχο μπορεί να συνδυαστεί με τις προηγούμενες κατευθύνσεις τις παραγωγικής ανασυγκρότησης και να εκτοξεύσει επί παραδείγματι τις δυνατότητες και προοπτικές μιας νέας αγροτικής πολιτικής. Θα πουν ορισμένοι "μα καλά είναι δυνατόν να το πιστεύεις αυτό; Ξέρεις πόσο πιο πολύ θα κοστίζει να αναπτύξεις μια δικιά σου μηχανή από το να αγοράσεις μία έτοιμη από μια μεγάλη εταιρία του εξωτερικού;". Ναι, φυσικά αν σκεφτώ σαν ατομικός κεφαλαιοκράτης το να αγοράσω μια έτοιμη εξυπηρετεί τις ανάγκες μου για άμεση κερδοφορία. Αν όμως σκεφτούμε σαν κοινωνία τότε θα δούμε ότι το να αναπτύξουμε εμείς μέρος τουλάχιστον των μηχανών που χρειαζόμαστε θα μας κάνει να δουλεύουμε όλοι, να αποκομίζουμε τεχνογνωσία, να προσαρμόζουμε τα πράγματα στις ανάγκες μας ενώ ν τέλει (μετά από κάποια χρόνια) θα μας έρχεται και πιο φτηνά ενώ δεν μπορούμε να αποκλείουμε ότι θα πουλήσουμε τέτοια συστήματα είτε γενικώς στη διεθνή αγορά είτε προς τις χώρες και τους λαούς που αναπτύσσουμε μια φίλια σχέση στα πλαίσια της πάλης για αντίσταση στην επίθεση των μονοπωλίων και των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κυβερνήσεων.
Τέλος θέλουμε να σημειώσουμε ότι σε μια νέα βιομηχανική πολιτική που δεν θα σκοπεύει στη θρέψη βιομηχάνων αλλά στη κάλυψη των αναγκών του λαού θα πρέπει να συνυπολογίζεται το περιβαλλοντικό και οικολογικό ζήτημα. Δεν θα καταστρέψουμε αυτό που θα χρειάζεται ο λαός για πάντα για να κερδίσουμε λίγο παραπάνω σήμερα.
Για το ζήτημα αυτό παραπέμπουμε στο βιβλίο του Μπάτση "Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα"
Για την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της χώρας
Στη χώρα μας υπάρχει ανεκμετάλλευτος ορυκτός πλούτος. Αυτό είναι γνωστό από παλιά και υπάρχουν περισσότερα στοιχεία σε έρευνες του ΙΓΜΕ αλλά και σε βιβλία σπουδαίων μελετητών όπως ο Μπάτσης. Γιατί αυτός ο πλούτος παραμένει ανεκμετάλλευτος; Διότι πολύ απλά η ντόπια αστική τάξη παραχωρεί αυτά τα δικαιώματα στα διεθνή μονοπώλια. Από την εποχή των σχεδίων Μάρσααλ ο ορυκτός μας πλούτος έχει υποθηκευτεί και παραμένει εκεί περιμένοντας πότε τα κοράκια των ΗΠΑ και της ΕΕ θα εκτιμήσουν ότι πολιτικά μπορούν να το κάνουν και ότι το έχουν ανάγκη για την κερδοφορία τους.
Εμείς θα πρέπει να κοιτάξουμε τις ανάγκες του λαού μας και να ακυρώσουμε όλες αυτές τις δεσμεύσεις. Τον πλούτο μας σε πετρέλαιο, φυσικό αέριο, μέταλλο θα πρέπει να τον εκμεταλλευτούμε με προσοχή για τις δικές μας ανάγκες και σεβασμό στο περιβάλλον. Υπάρχει η τεχνογνωσία για να γίνει αυτό; Σε ένα βαθμό ναι σε ένα βαθμό ίσως όχι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να κατακτηθεί. Εξάλλου "εκεί έξω" στην διεθνή κοινότητα που δεν αρχίζει με τις ΗΠΑ και τελειώνει με τη Γερμανία υπάρχουν ένα σύνολο χωρών που τα έχουν επίσης κακά με αυτούς και έχουν την τεχνογνωσία για να βγάλουν και να επεξεργαστούν ας πούμε το πετρέλαιο (βλ. Βενεζουέλα). Μια λαική κυβέρνηση της Ελλάδας μάλλον θα μπορεί πολύ εύκολα να συνάψει μια συνεργασία ανταλλαγής γνώσεων με μια τέτοια χώρα. Και σε αυτούς λείπουν πράγματα που εμείς από καιρό έχουμε κατακτημένα. Φυσικά τίθεται το ερώτημα του αν υπάρχει το αναγκαίο κεφάλαιο; Και εδώ η λύση έρχεται από την πολιτική άρνησης του χρέους και εθνικοποίησης των τραπεζών. Και φυσικά δεν ονειρεύομαστε κανένα θαύμα που θα μας κάνει το κέντρο της βιομηχανικής δραστηριότητας σε 5 χρόνια. Εκτός του ότι αυτό δεν είναι το όνειρο μας, πιστεύουμε ότι μεθοδικά, σιγά - σιγά αλλά με σαφή κατεύθυνση την εξυπηρέτηση των αναγκών του εργαζόμενου κόσμου μπορεί να συσσωρευθεί το κεφάλαιο και η τεχνογνωσία που απαιτείται για την διεκπεραίωση αυτών των δραστηριοτήτων. Και φυσικά παρά το γεγονός ότι αρχικά μια τέτοια κίνηση απαιτεί μεγάλη επένδυση, στο τέλος έχει να αποφέρει πολλαπλάσια κέρδη.
Για μια νέα πολιτική για τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας
Ειδικό ρόλο σε μια εναλλακτική πολιτική για την παραγωγική βάση έχουν οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, το ρεύμα, το νερό και το τηλέφωνο. Αυτές οι επιχειρήσεις στο βαθμό ιδιαίτερα που είναι δημόσιες έχουν δύο μεγάλες ιδιαιτερότητες: α) έχουν εγγυημένη και τεράστια κερδοφορία, β) καλύπτουν άμεσες λαικές ανάγκες - ζητήματα που χωρίς αυτά το βιοτικό επίπεδο πέφτει κατακόρυφα. Συνεπώς απαιτείται μια ιδιαίτερη πολιτική που αφενός να καθιστά το αγαθό τους όσο πιο φθηνό γίνεται και αφετέρου να εγγυάται τη δικιά τους ανάπτυξη και σταθερό εκσυχγρονισμό. Πρώτα και κύρια οι επιχειρήσεις αυτές πρέπει να είναι δημόσιες και να υπόκεινται σε εργατικό και κοινωνικό έλεγχο από τα σωματεία τους (χωρίς τις συνδιαλαγές αλλά με μια αναγέννηση του κινήματος) και τους πολίτες των πόλεων και της υπαίθρου μέσα από τις δομές που οι ίδιοι διαμορφώνουν (λαικές συνελεύσεις, επιτροπές γειτονιάς κλπ). Καμία πρακτική τους δεν μπορεί να τις κάνει να δρουν σαν επιχειρήσεις που αναζητούν την κερδοφορία: το ρεύμα δεν κόβεται στον άνθρωπο που δεν έχει να πληρώσει, χαράτσι για την κυβέρνηση δεν θα περνά μέσα από τα τιμολόγια αυτού που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε. Καμία τους πρακτική δεν μπορεί να δείχνει ότι δεν σέβονται αυτά που έχει ανάγκη ο λαός: από την ποιότητα του νερού μέχρι την επίδραση στο περιβάλλον από τα φράγματα ή τις μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ισχύος. Η κερδοφορία τους δεν θα είναι για τις ίδιες. Οι επιχειρήσεις αυτές πρέπει να λειτουργούν με τη λογική του μηδενικού κέρδους. Δηλαδή με τα έσοδα θα καλύπτουν τα έξοδα, θα κάνουν τις αναγκαίες νέες επενδύσεις, θα τροφοδοτούν την ανάπτυξη άλλων κρίσιμων μονάδων (πχ. βιομηχανία ορυκτού πλούτου) και το περίσσευμα θα το επιστρέφουν πίσω στο λαό με τη μείωση των τιμολογίων την επόμενη χρονιά ή ευρύτερη περίοδο. Οι επιχειρήσεις αυτές είναι στην πραγματικότητα πιο κερδοφόρες από ότι τις παρουσιάζουν. Η ΔΕΗ επί παραδείγματι αναγκάζεται να μειώσει την κερδοφορία της μέσα από τη νομοθεσία που της επιβάλλει να αγοράζει ακριβά την κιλοβαττώρα από τα εργαστάσια (που έκλεισαν εν μια νυχτί) του Μυτιληναίου, να συντηρεί ένα δίκτυο που άλλοι ταλαιπωρούν μέσα από την άναρχη ανάπτυξη μικρών φωτοβολταικών πάρκων κ.ο.κ. Μια δημόσια πολιτική ενέργειας που δίνει έμφαση στην ποιότητα της παρεχόμενης ισχύος και την φιλικότητα προς το περιβάλλον χωρίς έξτρα έξοδα για να καλυφθούν οι ενωσιακές πολιτικές ή να γίνει ο χώρος της ενέργειας μια καλή επένδυση για τους ιδιώτες μπορεί να κάνει την ενέργεια φτηνότερη προς το λαό και πιο ποιοτική. Αρνούμαστε τη προπαγάνδια για τον ΟΤΕ: μετά την ιδιωτικοποίηση της αγοράς τηλεπικοινωνιών πληρώνουμε τα μαλιοκέφαλα μας αλλά μας βαράνε στην ψευδαίσθηση ότι οι ιδιωτικές εταιρίες μειώνουν τις τιμές. Μα για να μπούνε το κράτος έκανε πρώτα την τιμή του ΟΤΕ πανάκριβη ώστε να γίνει κερδοφόρα η επένδυση για μια πολύ μικρότερη εταιρία όπως η Forthnet, η TELAS ή τόσες άλλες που φύτρωσαν για 2-3 χρόνια! Πριν από αυτά πληρώναμε ένα εικοσάριο για όσο και αν μιλούσαμε και ο ΟΤΕ ήταν κερδοφόρος.
Επίσης στα θέματα αυτά απαιτείται μια προσεκτική περιβαλλοντική πολιτική. Σήμερα διαλύουμε χωράφια και φυτεύουμε φωτοβολταικά μέσα από το σύστημα των κοινοτικών επιδοτήσεων. Πάλι μπάζα και κλεψιά για τους αετονύχηδες ή έστω όσους στάθηκαν πιο τυχεροί. Γιατί να καταστρέφουμε την ύπαιθρο έτσι. Γιατί να έχουμε τόσα φωτοβολταικά αλλά να μην αναπτύσσουμε τα υδροελεκτρικά εργοστάσια; Γιατί δεν ενισχύουμε τη χρήση φωτοβολταικών σε όλες τις πολυκατοικίες της Αθήνας αλλά τα πετάμε σε πάρκα στην ύπαιθρο; Συνυπολογίζεται ότι το φωτοβολταικό καταπονεί το δίκτυο; Είναι αναμφίβολο ότι δεν έχει γίνει καμιά τεχνική μελέτη. Η μόνη μελέτη που έχει γίνει αφορά τη γερή μπάζα που θα κάνουν ορισμένοι ενώ όλα τα άλλα αφήνονται στους τεχνιικούς της ΔΕΗ που μετά θα τους πούνε ότι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Μια παραγωγική ανασυγκρότηση με επίκεντρο τους εργαζομένους θα πρέπει να κινείται σε ολότελα διαφορετική κατεύθυνση.
Εν κατακλείδι...
Εδώ γράψαμε λίγες σκέψεις για το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης του τόπου μας. Ούτε ξέρουμε πολλά από τη μεριά μας ούτε ειδικοί είμαστε. Αγωνιούμε όμως για το ερώτημα και για αυτό προτιμάμε να μιλάμε παρά να καθόμαστε στην άγνοια ή την μερικότητα των γνώσεων μας. Πιστεύουμε δε ότι άμα το πράγμα συζητηθεί σε μαζικό επίπεδο τότε αναμφίβολα όλοι μαζί έχουμε την γνώση και την εμπειρία για να το προχωρήσουμε σωστά. Το πιο σημαντικό που θέλουμε εμείς να τονίσουμε είναι ότι είναι αναγκαίο και ότι λύση υπάρχει. Υπάρχει ζωή χωρίς το Ευρώ. Μπορούμε να καλυφθούμε με τα ντόπια προιόντα. Μπορούμε να παράξουμε φθηνό και ποιοτικό ρεύμα. Μπορούμε με προσπάθεια να αναπτύξουμε μια δημόσια βιομηχανία. Δεν είναι καταραμμένος ούτε ο τόπος ούτε ο λαός. Ανίκανοι δεν είμαστε. Επίσης σημαντικό είναι να δούμε και την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και την ενίσχυση του ρόλου των εργαζομένων στην παραγωγή. Χρειάζεται δηλαδή ανατροπή των υπάρχουσων παραγωγικών σχέσεων και για αυτό τονίσαμε την ανάγκη ενίσχυσης του λαικού ελέγχου και του ελέγχου από τους ίδιους τους εργαζομένους και παραγωγούς. Γίνεται. Πολιτική αντίστοιχη και συλλογική προσπάθεια θέλει...
Όπως λέει και το τραγούδι της αντίστασης...
Δουλειά χαρά και μόρφωση
να το ιδανικό μας!
και θέλουμε στον τόπο μας,
Ελλάδα μας,
αφέντη το λαό μας!
Κώστας Αλέξης
Επί παραδείγματι εδώ μπορεί να είναι ένα κείμενο μας ή καλύτερα και πάλι η εισαγωγή και με ένα κουμπάκι ο χρήστης θα πηγαίνει στο πλήρες κείμενο...
|
RSS Feed