Ο αγώνας δεν τελειώνει την Κυριακή,
αλλά ξεκινάει μια νέα φάση αγώνων με ακόμη μεγαλύτερη ένταση
Να μην λείψει κάνεις…
1. Η πιο καθαρή από ποτέ ήττα του δικομματισμού που αναμένεται στις 17 Ιούνη, δείχνει ότι η πορεία που ξεκίνησε ο ελληνικός λαός στις 6 Μάη δεν ήταν πυροτέχνημα. Δείχνει ότι η αρχική έκφραση της οργής απέναντι στην πολιτική που μας οδηγεί στην εξαθλίωση, σταδιακά αντικαθίσταται από μια βαθύτερη συνειδητοποίηση των αδιεξόδων αλλά και των δυνατοτήτων. Παρά την τρομοκρατία που ασκήθηκε όλο αυτό το διάστημα από τα ΜΜΕ, από τις ανακοινώσεις της ΝΔ, από τις παρεμβάσεις της ΕΕ και όλων των ιμπεριαλιστικών κέντρων, ακόμα και του “σοσιαλιστή” Ολάντ, ο ελληνικός λαός έδειξε ότι οι όποιες ταλαντεύσεις προκαλούνται στη στάση του, δεν είναι ικανές να αλλάξουν την βαθύτερη πεποίθηση του ότι η πολιτική αυτή πρέπει να σταματήσει και να ανατραπεί.
2. Στην προεκλογική περίοδο η τρομοκρατία που εξαπολύθηκε από το σύνολο του αστικού μηχανισμού ήταν τεράστια. Επιστρατεύτηκε η άσκηση ψυχολογικής βίας για να αποτραπεί με κάθε τρόπο το ενδεχόμενο καταγγελίας του μνημονίου που «θα μας οδηγήσει στην έξοδο από το ευρώ» καθώς και το χάιδεμα δεξιών και ρατσιστικών αντανακλαστικών από την πλευρά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Επιστρατεύτηκαν ακόμα και μετεμφυλιακές επιχειρηματολογίες προκειμένου να μπουν διαχωριστικές γραμμές και να ανατραπεί η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Λασπολογία και επιχειρηματολογία που δείχνει τον πανικό τους και που προτιμά, προκειμένου να επιτύχει το σκοπό της, να σπείρει έντονη διχόνοια και να δηλητηριάσει με μίσος και φόβο τον ελληνικό λαό, στρώνοντας έτσι το έδαφος για την ιδεολογία και τις πρακτικές του φασισμού. Αυτή είναι όμως και η μεγάλη αδυναμία του αστισμού, που σηματοδοτεί και την καθοριστική ήττα του στις εκλογές. Το γεγονός δηλαδή ότι χρησιμοποίησε τα πιο «βαριά» εκβιαστικά του διλήμματα και παρ' όλα αυτά δεν κατάφερε να ανακόψει τη δυναμική που φαίνεται να συσσωρεύει η αριστερά για μια άλλη προοπτική, πολιτική, πολιτισμική και ηθική, που μόνο αυτή πρεσβεύει. Όσο μάλιστα πιο πολλά επιχειρήματα από αυτά χρησιμοποιούνται τόσο πιο πολύ αυτά «καίγονται» και καθίστανται αναποτελεσματικά για μια επόμενη περίοδο. Δεν μπορεί να δώσει θετική διέξοδο, αλλά δεν μπορεί και να φοβίσει.
3. Από τα παραπάνω αποδεικνύεται όμως και κάτι ακόμη, η άνοδος της αριστεράς και η ενδυνάμωση με αυτό τον τρόπο της πολιτικής πρότασης ακύρωσης και κατάργησης του μνημονίου, ανοίγει από μόνη της το ζήτημα του «Ευρομονόδρομου» και κατά αυτόν τον τρόπο δρομολογεί καθ’ αυτή ριζοσπαστικές πολιτικές εξελίξεις. Οι εξελίξεις που δρομολογούνται δεν αφορούν μόνο την πολιτική αντιπαράθεση στη Ελλάδα, αλλά αν η πορεία αυτή συνεχιστεί και η αριστερά βγει νικητής από αυτή την πολιτική μάχη, τότε θα επέλθουν και αντιδράσεις ακόμα και από τους ισχυρούς της Ευρώπης, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο άρθρο του ο Κώστας Λαπαβίτσας «Προοπτικές και κίνδυνοι για μια αριστερή κυβέρνηση». Είναι σαφές λοιπόν ότι τόσο όσοι στρουθοκαμηλίζουν για το ζήτημα του ευρώ και ευελπιστούν ότι δεν θα μπει ζήτημα εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη, αλλά κι όσοι (με μια ανεξήγητη πολιτική υπεροψία) επικαλούνται ότι αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δίνει ουσιαστική μάχη γύρω από την προοπτική της επανακατοχύρωσης της εθνικής ανεξαρτησίας, διαψεύδονται εντελώς. Ακριβώς γιατί το ζήτημα της εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη, της διάλυση της ΕΕ δεν αποτελεί πλέον προπαγανδιστικό αντικείμενο μιας ελάχιστης πολίτικης μειοψηφίας, αλλά κρίσιμο πολιτικό επίδικο στην κλίμακα της ίδιας της κυβερνητικής εξουσίας, δηλαδή στην κλίμακα οργάνωσης της συνείδησης ενός ολόκληρου λαού. Ακριβώς γιατί η ακύρωση του Μνημονίου αποτελεί αντικειμενικά ενεργοποιημένη πολιτική βόμβα στο σύμφωνο της ευρωζώνης. Αυτό πλέον το γνωρίζουν όλοι (και όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι) εφόσον αυτό το επικαλούνται πλέον, όχι μονάχα οι πιο ριζοσπαστικές πτέρυγες της αριστεράς, αλλά το επιβεβαιώνουν καθημερινά και σε όλους τους τόνους ολόκληρο το αστικό πολιτικό σύστημα και κατεστημένο.
4. Αν αυτό είναι το κλίμα που διαμορφώθηκε προεκλογικά, μετεκλογικά οι πιέσεις θα είναι ακόμα μεγαλύτερες. Θα επιχειρηθεί μάλιστα όλες οι επιπτώσεις της μνημονιακής πολιτικής να της φορτωθεί η αριστερά. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση καμιά κυβέρνηση της αριστεράς, ακόμα και αυτοδύναμη, δεν θα μπορεί να αντέξει τις πιέσεις και τους εκβιασμούς αν δεν στηριχθεί στον ελληνικό λαό αλλά κι αν δεν λειτουργήσει ως πραγματική πρωτοπορία με ένα ξεκάθαρο πολιτικό πλαίσιο προσανατολισμένο στις λαϊκές ανάγκες. Και αυτό σημαίνει επιμονή στην πολιτικό πλαίσιο «ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩ» «ΠΡΩΤΑ Ο ΛΑΟΣ μετά το ΕΥΡΩ» αλλά και την διάθεση να ακούει τη λαϊκή βούληση. Είναι σαφές ότι οι πιέσεις που θα ασκηθούν θα είναι μεγάλες και οι απαντήσεις θα πρέπει να δίνονται με την στήριξη αλλά και τη συμμετοχή της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
5. Κι αυτό πρέπει να γίνει με πραγματικό και αποτελεσματικό τρόπο και να μην αποτελέσει ένα θεωρητικό σχήμα ή έναν ευσεβή πόθο. Οι πρακτικές που θα επιλεγούν θα πρέπει να αντλήσουν εμπειρία από τις ίδιες τις πρακτικές που ο ελληνικός λαός ανέδειξε, όταν ακόμα το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων ήταν αδύναμες να συγκροτήσουν ουσιαστικές αντιστάσεις και προτάσεις. Να τροφοδοτηθεί από την εμπειρία που ξεκίνησε πέρυσι τέτοια εποχή στις πλατείες, με κορύφωση τις εκφράσεις αποφασιστικής αντίστασης ενός αγωνιζόμενου και πολιτικά χειραφετημένου λαού, τις διαδικασίες που συγκροτήθηκαν με τις ανοικτές (και όχι κομματικές) αλλά σε κάθε περίπτωση βαθιά πολιτικές συζητήσεις, την μετεξέλιξη τους σε Λαϊκές συνελεύσεις, σε συνελεύσεις γειτονιών για συντονισμό και δράση ενάντια στα «Χαράτσια» και τον τρόπο που αυτές συναντήθηκαν και με το κίνημα «Δεν Πληρώνω». Διαδικασίες που φέρουν μέσα τους τη δημοκρατία, την βαθιά πολιτική συζήτηση, το άμεσο και απτό τρόπο δράσης, διαδικασίες που εκπαιδεύουν το κοινωνικό σύνολο σε συλλογικές δράσεις και στη συμμετοχή στην λήψη αποφάσεων και γιατί όχι στην πολιτική χάραξη και έλεγχο κυβερνητικών προγραμμάτων από τα κάτω. Οι πρακτικές αυτές θα πρέπει να δημιουργούν την πεποίθηση ότι η κυβέρνηση δεν ανέλαβε αντί του λαού μια ευθύνη, αλλά ότι ο λαός καθορίζει τα κέντρα λήψης αποφάσεων, τροφοδοτεί την κυβέρνηση, τη στηρίζει όταν αυτή επιχειρείται να εκβιαστεί ή την πιέζει όταν αυτή πάει να διολισθήσει σε πολιτικές ενσωμάτωσης και σε αντιδραστικές συμμαχίες.
6. Όσο για την φοβικότητα, ειλικρινή ή κακοήθη, ότι υπάρχει ορατός ο κίνδυνος η ιστορία να επαναληφθεί και να ζήσουμε ένα νέο '81, διότι ο ελληνικός λαός έχει δήθεν την αυταπάτη ότι σε μια νύχτα θα αλλάξουμε ρώτα και θα ακολουθήσει μια νέα δεκαετία του '80 «επιδοματικής & χρηματοδοτικής ευφορίας», η απάντηση έχει ήδη δοθεί μέσα από την μαχητική και αποφασιστική στάση του λαού στις πλατείες, στην Κερατέα στις απεργίες, στο τεράστιο λαϊκό κίνημα που έφερε σήμερα την αριστερά στο προσκήνιο. Ο κόσμος έχει συνείδηση ότι ο διεθνοποιημένος ελληνικός καπιταλισμός δε βρίσκεται στην περίοδο του 81'. Όσοι στήριξαν αυτή την πτώση του δικομματισμού, γνωρίζουν καλά ότι η κρίση, είναι πραγματική και πολυδιάστατη. Είναι κρίση οικονομική αλλά και πολιτική, είναι κρίση κοινωνικής συγκρότησης του αστικού συνασπισμού εξουσίας, είναι κρίση της κρατικής διοίκησης, είναι κρίση διπλωματική και κρίση διεθνών σχέσεων, αλλά είναι και κρίση πολιτισμική και ηθική, κρίση εν τέλει του αξιακού πλαισίου του κυριάρχου παραγωγικού και κοινωνικού προτύπου. Συνεπώς και για να την ξεπεράσουμε, ή προσπάθεια της αριστερής κυβέρνησης να εφαρμόσει το πρόγραμμά της δεν θα είναι ένας όμορφος περίπατος σε ολάνθιστα περιβόλια. Θα αντιμετωπίσει σοβαρές δυσκολίες όχι μόνο λόγω των άδειων δημόσιων ταμείων και όχι μονάχα λόγο απλά της καμένης και βομβαρδισμένης με ναπάλμ γης, που αφήνει πίσω της η κυβέρνηση Παπαδήμου. Οι δυσκολίες θα είναι αποτέλεσμα της ίδιας της βαθύτερης σημασίας που ενέχει η εναλλαγή και τελικά η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και η ίδια η αστική ηγεμονία για μια ολόκληρη ιστορική περίοδο στην Ελλάδα. Άλλωστε μια κυβέρνηση της αριστεράς θα έχει ν' αντιμετωπίσει έντονες πολιτικές πιέσεις, εκβιασμούς, ακόμα και προβοκάτσιες, από το εγχώριο και διεθνές οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, που δεν θα παραχωρήσει αμαχητί τα προνόμια του ούτε θα την αφήσει απερίσπαστη να αποτελέσει ένα παράδειγμα και για άλλους λαούς της Ευρώπης.
7. Για να υλοποιηθούν τα παραπάνω, χρειάζεται μια πραγματική ανατρεπτική δυναμική που να παράγεται και να ενδυναμώνεται από την συμμετοχή του κόσμου. Συμμετοχή άμεση, μαζική, συλλογική με ανοιχτή συζήτηση στις λαϊκές συνελεύσεις, με συμμετοχή στην λήψη αποφάσεων κι όχι virtual «ανοικτή διαβούλευση των κυβερνόντων τύπου ΠΑΣΟΚ». Λαϊκές Συνελεύσεις, που δεν θα είναι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα είναι όλου του λαού, στις γειτονιές και τους χώρους εργασίας. Αυτή η πορεία είναι άλλωστε αναγκαία σε κάθε ενδεχόμενο, είτε νικήσει είτε ηττηθεί εκλογικά η ΝΔ. Οι συνελεύσεις αυτές θα καλούνται σε κάθε γειτονιά, και οφείλει να της στηρίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ίδιο οφείλουν να κάνουν και το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και οι άλλες δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ειδικά σε ότι αφορά τους αγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και την ίδια την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όλους εμάς που καταθέτουμε απόψεις και θέσεις που τις θεωρούμε πραγματικά αναγκαίες και επίκαιρες (άρνηση πληρωμής του χρέους, αποδέσμευση από την ευρωζώνη, εθνικοποίηση τραπεζών και παραγωγική ανασυγκρότηση, κ.λ.π.) είναι καθοριστικό να συμμετέχουμε και να στηρίξουμε. Μέσα από τέτοιες διαδικασίες θα νικηθούν οι μάχες για την ηγεμονία αυτής της αντικαπιταλιστικής αντίληψης. Γιατί σε τελευταία ανάλυση αυτό είναι και το ζητούμενο και το οποίο δεν μπορεί να τίθεται ως προαπαιτούμενο.
8. Η μάχη αυτή λοιπόν οφείλει να δοθεί “με τις δικές μας σημαίες”, με τις σημαίες που ο καθένας κουβαλάει στην αγωνιστική και ιστορική του διαδρομή, αλλά με άλλη διάθεση κι άλλη νοοτροπία. Αυτό είναι και το νόημα της πρότασης ενός Αριστερού & Λαϊκού μετώπου. Είναι η πραγματική πολιτική δυνατότητα της αριστεράς να πρωτοστατήσει σε μια αλλαγή πορείας για την χώρα με μια νέα πλατιά λαϊκή συμμαχία που θα εκφράζεται και από τα κάτω και από τα πάνω. Είναι η δυνατότητα συνάντησης όλων των πολιτικών δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς σε ένα ενιαίο πολιτικό μέτωπο με ένα ριζοσπαστικό, άμεσα εφαρμόσιμο & αδιαπραγμάτευτο κυβερνητικό πολιτικό πρόγραμμα, με στόχους : την άμεση ανατροπή του μνημονίου, την παύση πληρωμών του απεχθούς και επαχθούς δημόσιου χρέους, την διαγραφή του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους, (η του μεγαλυτέρου μέρους του), την εθνικοποίηση των τραπεζών και την χάραξη ανεξάρτητης παραγωγικής στρατηγικής, την επανακατοχύρωση του εθνικού νομίσματος και της εθνικής ανεξαρτησίας, την ισότιμη συμμετοχή στο διεθνές καταμερισμό της εργασίας, την υπεράσπιση της δημοκρατίας, των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και την επανακατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας, την προστασία του λαϊκού εισοδήματος, της απασχόλησης, την ενίσχυση κάθε μορφής, θεσμού και πρακτικής οικονομικής χειραφέτησης των εργαζόμενων μαζών (αγροτοπαραγωγικούς συνεταιρισμούς, συνεταιρισμούς λειτουργιάς κλεισμένων επιχειρήσεων, αυτόνομες ομάδες αυτοαπασχολουμένων, επιχειρήσεις κοινωνικής ιδιοκτησίας κλ.π.)
Προφανώς μονάχα ο λαός μπορεί να απαιτήσει, να επιταχύνει, να εκβιάσει, να επιβάλει μια τέτοια κατεύθυνση για τις δυνάμεις της αριστεράς. Ο λαϊκός παράγοντας είναι καθοριστικός για την ριζοσπαστική υπέρβαση του αριστερού κατακερματισμού, την πολιτική και οργανωτική ενίσχυση και περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση της προσπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ. Συνεπώς ένα Αριστερό & λαϊκό σημαίνει ότι η κάθε πολιτική δύναμη διατηρεί την αυτοτέλειά της αλλά ταυτόχρονα υπάρχει ο αναγκαίος πολιτικός και κοινωνικός μετωπικός συντονισμός σε μια συνισταμένη κατεύθυνση. Αυτή η κατεύθυνση απαιτείται να έχει και κυβερνητικό πρόγραμμα, αλλά, και την ικανότητα «να εμπλέκει τη δημιουργικότητα των μαζών σε ένα στόχο να που τις αφορά» και να επιδιώκει σε μια νέα ιστορικά πρωτότυπη διαδικασία συνάντησης της αριστεράς με τις λαϊκές ανάγκες και αγωνίες. Αυτή η μετεκλογική πορεία, οφείλει να ξεκινήσει χωρίς καμιά καθυστέρηση, από την πρώτη κιόλας στιγμή. Μόνο έτσι θα έρθει η Νίκη , μόνο εάν αυτό που σήμερα επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ και που επιβραβεύεται από τον ελληνικό λαό, γίνει υπόθεση ολόκληρης της αριστεράς.
9. Ειδικότερα αμέσως μετά τις εκλογές, από την ίδια κιόλας μέρα, είναι σημαντικό όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, ο ελληνικός λαός να δείξει ότι είναι κυρίαρχος και αφέντης στον τόπο του! και να γεμίσει τους δρόμους της Αθήνας και όλης της Ελλάδας με ένα αισιόδοξο δημοκρατικό και αγωνιστικό πλήθος. Να διαδηλώσει προς κάθε κατεύθυνση εντός και εκτός της χώρας, πως δεν θα αποδεχθεί την συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής, της λιτότητας, της φτωχοποίησης της εθνικής ταπείνωσης. Κι αυτό πρέπει να γίνει είτε στην περίπτωση που εκλεγεί η ΝΔ πρώτη (χωρίς προφανώς να μπορεί να συγκροτήσει αυτοδύναμη κυβέρνηση), είτε στην περίπτωση που νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικά μάλιστα σε αυτήν την περίπτωση είναι ακόμη πιο αναγκαία η κινητοποίηση του ελληνικού λαού, ώστε να γίνει αισθητή η αποφασιστικότητά του να συγκρουσθεί με τους πιθανούς ευρωπαϊκούς και ντόπιους εκβιασμούς, ότι θα απαιτήσει και θα στηρίξει την πολιτική κατεύθυνση για ανατροπή του μνημονίου και ότι ο λαϊκός παράγοντας εισβάλει πλέον με ένα πιο μόνιμο και καθοριστικό αλλά και αναβαθμισμένο τρόπο στις πολιτικές εξελίξεις! Με αυτόν τον τρόπο θα έχει πάρει και την καλύτερη δυνατή απάντηση η τακτική που ακολούθησε η ΝΔ που προσπάθησε με διάφορους τρόπους να δηλητηριάσει και να διχάσει τον ελληνικό λαό.
10. Σε κάθε περίπτωση, όποιο και αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα, ένα νέο κεφάλαιο ξεκινάει στην πολιτική ιστορία του ελληνικού λαού, που άνοιξε με τεράστιες λαϊκές κινητοποιήσεις και την έκφραση ενός ολοένα και αυξανόμενου πολιτικού ριζοσπαστισμού. Είναι αναγκαίο η Αριστερά να υποδεχτεί αυτήν την νέα συγκυρία, με τις σημαίες της αγωνιστικής ενότητας και της πολιτικής πρωτοπορίας, δηλαδή εκείνης της αναγκαίας κοινωνικής και πολιτικής δύναμης που επιθυμεί να καθοδηγήσει και να οχυρώσει τον ελληνικό λαό σε μια σπουδαία ιστορική νίκη με τεράστια διεθνή σημασία.
Κανελλής Δημήτρης
Ποδιας Κώστας
Χήτας Λάμπρος
αλλά ξεκινάει μια νέα φάση αγώνων με ακόμη μεγαλύτερη ένταση
Να μην λείψει κάνεις…
1. Η πιο καθαρή από ποτέ ήττα του δικομματισμού που αναμένεται στις 17 Ιούνη, δείχνει ότι η πορεία που ξεκίνησε ο ελληνικός λαός στις 6 Μάη δεν ήταν πυροτέχνημα. Δείχνει ότι η αρχική έκφραση της οργής απέναντι στην πολιτική που μας οδηγεί στην εξαθλίωση, σταδιακά αντικαθίσταται από μια βαθύτερη συνειδητοποίηση των αδιεξόδων αλλά και των δυνατοτήτων. Παρά την τρομοκρατία που ασκήθηκε όλο αυτό το διάστημα από τα ΜΜΕ, από τις ανακοινώσεις της ΝΔ, από τις παρεμβάσεις της ΕΕ και όλων των ιμπεριαλιστικών κέντρων, ακόμα και του “σοσιαλιστή” Ολάντ, ο ελληνικός λαός έδειξε ότι οι όποιες ταλαντεύσεις προκαλούνται στη στάση του, δεν είναι ικανές να αλλάξουν την βαθύτερη πεποίθηση του ότι η πολιτική αυτή πρέπει να σταματήσει και να ανατραπεί.
2. Στην προεκλογική περίοδο η τρομοκρατία που εξαπολύθηκε από το σύνολο του αστικού μηχανισμού ήταν τεράστια. Επιστρατεύτηκε η άσκηση ψυχολογικής βίας για να αποτραπεί με κάθε τρόπο το ενδεχόμενο καταγγελίας του μνημονίου που «θα μας οδηγήσει στην έξοδο από το ευρώ» καθώς και το χάιδεμα δεξιών και ρατσιστικών αντανακλαστικών από την πλευρά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Επιστρατεύτηκαν ακόμα και μετεμφυλιακές επιχειρηματολογίες προκειμένου να μπουν διαχωριστικές γραμμές και να ανατραπεί η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Λασπολογία και επιχειρηματολογία που δείχνει τον πανικό τους και που προτιμά, προκειμένου να επιτύχει το σκοπό της, να σπείρει έντονη διχόνοια και να δηλητηριάσει με μίσος και φόβο τον ελληνικό λαό, στρώνοντας έτσι το έδαφος για την ιδεολογία και τις πρακτικές του φασισμού. Αυτή είναι όμως και η μεγάλη αδυναμία του αστισμού, που σηματοδοτεί και την καθοριστική ήττα του στις εκλογές. Το γεγονός δηλαδή ότι χρησιμοποίησε τα πιο «βαριά» εκβιαστικά του διλήμματα και παρ' όλα αυτά δεν κατάφερε να ανακόψει τη δυναμική που φαίνεται να συσσωρεύει η αριστερά για μια άλλη προοπτική, πολιτική, πολιτισμική και ηθική, που μόνο αυτή πρεσβεύει. Όσο μάλιστα πιο πολλά επιχειρήματα από αυτά χρησιμοποιούνται τόσο πιο πολύ αυτά «καίγονται» και καθίστανται αναποτελεσματικά για μια επόμενη περίοδο. Δεν μπορεί να δώσει θετική διέξοδο, αλλά δεν μπορεί και να φοβίσει.
3. Από τα παραπάνω αποδεικνύεται όμως και κάτι ακόμη, η άνοδος της αριστεράς και η ενδυνάμωση με αυτό τον τρόπο της πολιτικής πρότασης ακύρωσης και κατάργησης του μνημονίου, ανοίγει από μόνη της το ζήτημα του «Ευρομονόδρομου» και κατά αυτόν τον τρόπο δρομολογεί καθ’ αυτή ριζοσπαστικές πολιτικές εξελίξεις. Οι εξελίξεις που δρομολογούνται δεν αφορούν μόνο την πολιτική αντιπαράθεση στη Ελλάδα, αλλά αν η πορεία αυτή συνεχιστεί και η αριστερά βγει νικητής από αυτή την πολιτική μάχη, τότε θα επέλθουν και αντιδράσεις ακόμα και από τους ισχυρούς της Ευρώπης, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο άρθρο του ο Κώστας Λαπαβίτσας «Προοπτικές και κίνδυνοι για μια αριστερή κυβέρνηση». Είναι σαφές λοιπόν ότι τόσο όσοι στρουθοκαμηλίζουν για το ζήτημα του ευρώ και ευελπιστούν ότι δεν θα μπει ζήτημα εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη, αλλά κι όσοι (με μια ανεξήγητη πολιτική υπεροψία) επικαλούνται ότι αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δίνει ουσιαστική μάχη γύρω από την προοπτική της επανακατοχύρωσης της εθνικής ανεξαρτησίας, διαψεύδονται εντελώς. Ακριβώς γιατί το ζήτημα της εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη, της διάλυση της ΕΕ δεν αποτελεί πλέον προπαγανδιστικό αντικείμενο μιας ελάχιστης πολίτικης μειοψηφίας, αλλά κρίσιμο πολιτικό επίδικο στην κλίμακα της ίδιας της κυβερνητικής εξουσίας, δηλαδή στην κλίμακα οργάνωσης της συνείδησης ενός ολόκληρου λαού. Ακριβώς γιατί η ακύρωση του Μνημονίου αποτελεί αντικειμενικά ενεργοποιημένη πολιτική βόμβα στο σύμφωνο της ευρωζώνης. Αυτό πλέον το γνωρίζουν όλοι (και όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι) εφόσον αυτό το επικαλούνται πλέον, όχι μονάχα οι πιο ριζοσπαστικές πτέρυγες της αριστεράς, αλλά το επιβεβαιώνουν καθημερινά και σε όλους τους τόνους ολόκληρο το αστικό πολιτικό σύστημα και κατεστημένο.
4. Αν αυτό είναι το κλίμα που διαμορφώθηκε προεκλογικά, μετεκλογικά οι πιέσεις θα είναι ακόμα μεγαλύτερες. Θα επιχειρηθεί μάλιστα όλες οι επιπτώσεις της μνημονιακής πολιτικής να της φορτωθεί η αριστερά. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση καμιά κυβέρνηση της αριστεράς, ακόμα και αυτοδύναμη, δεν θα μπορεί να αντέξει τις πιέσεις και τους εκβιασμούς αν δεν στηριχθεί στον ελληνικό λαό αλλά κι αν δεν λειτουργήσει ως πραγματική πρωτοπορία με ένα ξεκάθαρο πολιτικό πλαίσιο προσανατολισμένο στις λαϊκές ανάγκες. Και αυτό σημαίνει επιμονή στην πολιτικό πλαίσιο «ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩ» «ΠΡΩΤΑ Ο ΛΑΟΣ μετά το ΕΥΡΩ» αλλά και την διάθεση να ακούει τη λαϊκή βούληση. Είναι σαφές ότι οι πιέσεις που θα ασκηθούν θα είναι μεγάλες και οι απαντήσεις θα πρέπει να δίνονται με την στήριξη αλλά και τη συμμετοχή της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
5. Κι αυτό πρέπει να γίνει με πραγματικό και αποτελεσματικό τρόπο και να μην αποτελέσει ένα θεωρητικό σχήμα ή έναν ευσεβή πόθο. Οι πρακτικές που θα επιλεγούν θα πρέπει να αντλήσουν εμπειρία από τις ίδιες τις πρακτικές που ο ελληνικός λαός ανέδειξε, όταν ακόμα το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων ήταν αδύναμες να συγκροτήσουν ουσιαστικές αντιστάσεις και προτάσεις. Να τροφοδοτηθεί από την εμπειρία που ξεκίνησε πέρυσι τέτοια εποχή στις πλατείες, με κορύφωση τις εκφράσεις αποφασιστικής αντίστασης ενός αγωνιζόμενου και πολιτικά χειραφετημένου λαού, τις διαδικασίες που συγκροτήθηκαν με τις ανοικτές (και όχι κομματικές) αλλά σε κάθε περίπτωση βαθιά πολιτικές συζητήσεις, την μετεξέλιξη τους σε Λαϊκές συνελεύσεις, σε συνελεύσεις γειτονιών για συντονισμό και δράση ενάντια στα «Χαράτσια» και τον τρόπο που αυτές συναντήθηκαν και με το κίνημα «Δεν Πληρώνω». Διαδικασίες που φέρουν μέσα τους τη δημοκρατία, την βαθιά πολιτική συζήτηση, το άμεσο και απτό τρόπο δράσης, διαδικασίες που εκπαιδεύουν το κοινωνικό σύνολο σε συλλογικές δράσεις και στη συμμετοχή στην λήψη αποφάσεων και γιατί όχι στην πολιτική χάραξη και έλεγχο κυβερνητικών προγραμμάτων από τα κάτω. Οι πρακτικές αυτές θα πρέπει να δημιουργούν την πεποίθηση ότι η κυβέρνηση δεν ανέλαβε αντί του λαού μια ευθύνη, αλλά ότι ο λαός καθορίζει τα κέντρα λήψης αποφάσεων, τροφοδοτεί την κυβέρνηση, τη στηρίζει όταν αυτή επιχειρείται να εκβιαστεί ή την πιέζει όταν αυτή πάει να διολισθήσει σε πολιτικές ενσωμάτωσης και σε αντιδραστικές συμμαχίες.
6. Όσο για την φοβικότητα, ειλικρινή ή κακοήθη, ότι υπάρχει ορατός ο κίνδυνος η ιστορία να επαναληφθεί και να ζήσουμε ένα νέο '81, διότι ο ελληνικός λαός έχει δήθεν την αυταπάτη ότι σε μια νύχτα θα αλλάξουμε ρώτα και θα ακολουθήσει μια νέα δεκαετία του '80 «επιδοματικής & χρηματοδοτικής ευφορίας», η απάντηση έχει ήδη δοθεί μέσα από την μαχητική και αποφασιστική στάση του λαού στις πλατείες, στην Κερατέα στις απεργίες, στο τεράστιο λαϊκό κίνημα που έφερε σήμερα την αριστερά στο προσκήνιο. Ο κόσμος έχει συνείδηση ότι ο διεθνοποιημένος ελληνικός καπιταλισμός δε βρίσκεται στην περίοδο του 81'. Όσοι στήριξαν αυτή την πτώση του δικομματισμού, γνωρίζουν καλά ότι η κρίση, είναι πραγματική και πολυδιάστατη. Είναι κρίση οικονομική αλλά και πολιτική, είναι κρίση κοινωνικής συγκρότησης του αστικού συνασπισμού εξουσίας, είναι κρίση της κρατικής διοίκησης, είναι κρίση διπλωματική και κρίση διεθνών σχέσεων, αλλά είναι και κρίση πολιτισμική και ηθική, κρίση εν τέλει του αξιακού πλαισίου του κυριάρχου παραγωγικού και κοινωνικού προτύπου. Συνεπώς και για να την ξεπεράσουμε, ή προσπάθεια της αριστερής κυβέρνησης να εφαρμόσει το πρόγραμμά της δεν θα είναι ένας όμορφος περίπατος σε ολάνθιστα περιβόλια. Θα αντιμετωπίσει σοβαρές δυσκολίες όχι μόνο λόγω των άδειων δημόσιων ταμείων και όχι μονάχα λόγο απλά της καμένης και βομβαρδισμένης με ναπάλμ γης, που αφήνει πίσω της η κυβέρνηση Παπαδήμου. Οι δυσκολίες θα είναι αποτέλεσμα της ίδιας της βαθύτερης σημασίας που ενέχει η εναλλαγή και τελικά η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και η ίδια η αστική ηγεμονία για μια ολόκληρη ιστορική περίοδο στην Ελλάδα. Άλλωστε μια κυβέρνηση της αριστεράς θα έχει ν' αντιμετωπίσει έντονες πολιτικές πιέσεις, εκβιασμούς, ακόμα και προβοκάτσιες, από το εγχώριο και διεθνές οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, που δεν θα παραχωρήσει αμαχητί τα προνόμια του ούτε θα την αφήσει απερίσπαστη να αποτελέσει ένα παράδειγμα και για άλλους λαούς της Ευρώπης.
7. Για να υλοποιηθούν τα παραπάνω, χρειάζεται μια πραγματική ανατρεπτική δυναμική που να παράγεται και να ενδυναμώνεται από την συμμετοχή του κόσμου. Συμμετοχή άμεση, μαζική, συλλογική με ανοιχτή συζήτηση στις λαϊκές συνελεύσεις, με συμμετοχή στην λήψη αποφάσεων κι όχι virtual «ανοικτή διαβούλευση των κυβερνόντων τύπου ΠΑΣΟΚ». Λαϊκές Συνελεύσεις, που δεν θα είναι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα είναι όλου του λαού, στις γειτονιές και τους χώρους εργασίας. Αυτή η πορεία είναι άλλωστε αναγκαία σε κάθε ενδεχόμενο, είτε νικήσει είτε ηττηθεί εκλογικά η ΝΔ. Οι συνελεύσεις αυτές θα καλούνται σε κάθε γειτονιά, και οφείλει να της στηρίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ίδιο οφείλουν να κάνουν και το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και οι άλλες δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ειδικά σε ότι αφορά τους αγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και την ίδια την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όλους εμάς που καταθέτουμε απόψεις και θέσεις που τις θεωρούμε πραγματικά αναγκαίες και επίκαιρες (άρνηση πληρωμής του χρέους, αποδέσμευση από την ευρωζώνη, εθνικοποίηση τραπεζών και παραγωγική ανασυγκρότηση, κ.λ.π.) είναι καθοριστικό να συμμετέχουμε και να στηρίξουμε. Μέσα από τέτοιες διαδικασίες θα νικηθούν οι μάχες για την ηγεμονία αυτής της αντικαπιταλιστικής αντίληψης. Γιατί σε τελευταία ανάλυση αυτό είναι και το ζητούμενο και το οποίο δεν μπορεί να τίθεται ως προαπαιτούμενο.
8. Η μάχη αυτή λοιπόν οφείλει να δοθεί “με τις δικές μας σημαίες”, με τις σημαίες που ο καθένας κουβαλάει στην αγωνιστική και ιστορική του διαδρομή, αλλά με άλλη διάθεση κι άλλη νοοτροπία. Αυτό είναι και το νόημα της πρότασης ενός Αριστερού & Λαϊκού μετώπου. Είναι η πραγματική πολιτική δυνατότητα της αριστεράς να πρωτοστατήσει σε μια αλλαγή πορείας για την χώρα με μια νέα πλατιά λαϊκή συμμαχία που θα εκφράζεται και από τα κάτω και από τα πάνω. Είναι η δυνατότητα συνάντησης όλων των πολιτικών δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς σε ένα ενιαίο πολιτικό μέτωπο με ένα ριζοσπαστικό, άμεσα εφαρμόσιμο & αδιαπραγμάτευτο κυβερνητικό πολιτικό πρόγραμμα, με στόχους : την άμεση ανατροπή του μνημονίου, την παύση πληρωμών του απεχθούς και επαχθούς δημόσιου χρέους, την διαγραφή του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους, (η του μεγαλυτέρου μέρους του), την εθνικοποίηση των τραπεζών και την χάραξη ανεξάρτητης παραγωγικής στρατηγικής, την επανακατοχύρωση του εθνικού νομίσματος και της εθνικής ανεξαρτησίας, την ισότιμη συμμετοχή στο διεθνές καταμερισμό της εργασίας, την υπεράσπιση της δημοκρατίας, των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και την επανακατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας, την προστασία του λαϊκού εισοδήματος, της απασχόλησης, την ενίσχυση κάθε μορφής, θεσμού και πρακτικής οικονομικής χειραφέτησης των εργαζόμενων μαζών (αγροτοπαραγωγικούς συνεταιρισμούς, συνεταιρισμούς λειτουργιάς κλεισμένων επιχειρήσεων, αυτόνομες ομάδες αυτοαπασχολουμένων, επιχειρήσεις κοινωνικής ιδιοκτησίας κλ.π.)
Προφανώς μονάχα ο λαός μπορεί να απαιτήσει, να επιταχύνει, να εκβιάσει, να επιβάλει μια τέτοια κατεύθυνση για τις δυνάμεις της αριστεράς. Ο λαϊκός παράγοντας είναι καθοριστικός για την ριζοσπαστική υπέρβαση του αριστερού κατακερματισμού, την πολιτική και οργανωτική ενίσχυση και περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση της προσπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ. Συνεπώς ένα Αριστερό & λαϊκό σημαίνει ότι η κάθε πολιτική δύναμη διατηρεί την αυτοτέλειά της αλλά ταυτόχρονα υπάρχει ο αναγκαίος πολιτικός και κοινωνικός μετωπικός συντονισμός σε μια συνισταμένη κατεύθυνση. Αυτή η κατεύθυνση απαιτείται να έχει και κυβερνητικό πρόγραμμα, αλλά, και την ικανότητα «να εμπλέκει τη δημιουργικότητα των μαζών σε ένα στόχο να που τις αφορά» και να επιδιώκει σε μια νέα ιστορικά πρωτότυπη διαδικασία συνάντησης της αριστεράς με τις λαϊκές ανάγκες και αγωνίες. Αυτή η μετεκλογική πορεία, οφείλει να ξεκινήσει χωρίς καμιά καθυστέρηση, από την πρώτη κιόλας στιγμή. Μόνο έτσι θα έρθει η Νίκη , μόνο εάν αυτό που σήμερα επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ και που επιβραβεύεται από τον ελληνικό λαό, γίνει υπόθεση ολόκληρης της αριστεράς.
9. Ειδικότερα αμέσως μετά τις εκλογές, από την ίδια κιόλας μέρα, είναι σημαντικό όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, ο ελληνικός λαός να δείξει ότι είναι κυρίαρχος και αφέντης στον τόπο του! και να γεμίσει τους δρόμους της Αθήνας και όλης της Ελλάδας με ένα αισιόδοξο δημοκρατικό και αγωνιστικό πλήθος. Να διαδηλώσει προς κάθε κατεύθυνση εντός και εκτός της χώρας, πως δεν θα αποδεχθεί την συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής, της λιτότητας, της φτωχοποίησης της εθνικής ταπείνωσης. Κι αυτό πρέπει να γίνει είτε στην περίπτωση που εκλεγεί η ΝΔ πρώτη (χωρίς προφανώς να μπορεί να συγκροτήσει αυτοδύναμη κυβέρνηση), είτε στην περίπτωση που νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικά μάλιστα σε αυτήν την περίπτωση είναι ακόμη πιο αναγκαία η κινητοποίηση του ελληνικού λαού, ώστε να γίνει αισθητή η αποφασιστικότητά του να συγκρουσθεί με τους πιθανούς ευρωπαϊκούς και ντόπιους εκβιασμούς, ότι θα απαιτήσει και θα στηρίξει την πολιτική κατεύθυνση για ανατροπή του μνημονίου και ότι ο λαϊκός παράγοντας εισβάλει πλέον με ένα πιο μόνιμο και καθοριστικό αλλά και αναβαθμισμένο τρόπο στις πολιτικές εξελίξεις! Με αυτόν τον τρόπο θα έχει πάρει και την καλύτερη δυνατή απάντηση η τακτική που ακολούθησε η ΝΔ που προσπάθησε με διάφορους τρόπους να δηλητηριάσει και να διχάσει τον ελληνικό λαό.
10. Σε κάθε περίπτωση, όποιο και αν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα, ένα νέο κεφάλαιο ξεκινάει στην πολιτική ιστορία του ελληνικού λαού, που άνοιξε με τεράστιες λαϊκές κινητοποιήσεις και την έκφραση ενός ολοένα και αυξανόμενου πολιτικού ριζοσπαστισμού. Είναι αναγκαίο η Αριστερά να υποδεχτεί αυτήν την νέα συγκυρία, με τις σημαίες της αγωνιστικής ενότητας και της πολιτικής πρωτοπορίας, δηλαδή εκείνης της αναγκαίας κοινωνικής και πολιτικής δύναμης που επιθυμεί να καθοδηγήσει και να οχυρώσει τον ελληνικό λαό σε μια σπουδαία ιστορική νίκη με τεράστια διεθνή σημασία.
Κανελλής Δημήτρης
Ποδιας Κώστας
Χήτας Λάμπρος
RSS Feed